"زادگــــــــاه" ¥ نامه اي به زادگاهم روستاي شركان ¥ درست ميتوانم تجسم كنم آن روز بهاري را... (1363/2/3) آن خانه هاي كاهگلي.. آن زيبا كده ساده.. آن مردمان پاك .. مادرم برايم تعريف كرده است، كه آن روز بهاري كه من به دنيا آمدم (در روستاي شركان) باران شديدي ميباريد، و گاو خانه همسايه را سيل با خود برد.. چه روزگار خوبي بود، من بودم و گريه هاي شبانه و لالايهاي مادرم.. شركان روستاي اولين ساعات بازيهاي كودكانه ام را به خاطر گريز از خمبارهاي جنگ عراق و ايران چه زود ترك كردم و راهي تمام ناكجا آبادهايي شدم كه بسيار دور دست بودند.. نميدانم چه شد چشم گشودم 28 ساله شدم، حالا همه جا برايم مثل حصاريست كه دور و برش سیم های خارداراست... جایی که سکوت، کلام آدمهاست ... و جامهء نوعروسانش، چا درهای سیاهيست... وسعت زمینش به تاراج رفته و مردگانش عمودی در خاک، عمودی بر خاک...!! گرگ ها با آوای نی چوپان گریان و گوسفندانش از جنون،پشم درّان...! رایحهء گل هایش عطر کافور و آواز گنجشککانش شوم تر از قار قار صد کلاغ ... زمینش قیراندود و سقف خانه هایش اشک چکان !! اینجا زنان با نوازش مردانی آرام می شوند که از شهوت نگاهشان بیزارند... و شیرخوارانش از سینه های مادران دل سنگ، خون می مکند...!! اینجا آدم ها را اول آب می نوشانند و سپس... گردن می زنند...!! جایی که قبرستان هایش زیر کشت می رود و از خاکش استخوان درو می شود ...! مرداب هایش جنازه پس می دهد و زمینش زنده می بلعد... حالا ديگر زادگاه من اینجاست... آرامگاه من!!! شهر دین فروشانی که به تکه نان جوی خدا می فروشند و از برای تصاحب فاحشه ای،برادر می کشند... و در این قتلگاه ؛ کودکی نشسته،برای مردی که با چشم های باز به خوابی ابدی فرو رفته، لالایی می خواند!!! و آن کودک منم این بار... ¤ نامه هايي به حجم سفيد ¤ www.hajmsped.loxblog.com

نظرات شما عزیزان: